هیچ وقت فکر نمیکردم روزی برسه که حرفام تموم بشه، مطمئن بودم تا همیشه زمان برای گفتن دارم و به همون اندازه حرف نگفته
ولی الان فکر میکنم شاید کلمه ها ای که به زبان میارم هم مثل هوایی که تنفس میکنم، تعداد پلک هایی که میزنم، ساعت هایی که هنوز فرصت دارم، قدم هایی که بر میدارم، اشک هایی که میریزم، لبخندهایی که میزنم ... مثل همه اینها تعداد مشخصی داره، اسمش رو میذارم نظریه متناهی بودن تعداد کلمه1 (شاید بعدا این نظریه اثبات بشه و بشه اصل متناهی بودن تعداد کلمه)
وقتی سهمم تموم شد فهمیدم تا آخر دنیا وقت نداشتم، کاش همه حرف های خوبمو نمیگفتم، اونوقت زود تموم نمیشدن، روزی میاد که آدم حتی دیگه یک کلمه هم محل نداره برای گفتن، حتی اندازه ی "از" ی "به"
نمیدونم شایدم اشتباه میکنم، چون حرف های هر کس به وسعت روحش نا محدوده، این ظرفیت مخاطبه که تموم میشه و وقتی گوشی برای شنیدن نباشه حرفی هم برای گفتن نیست، مثل کاسه ی لبریز از آبی که حتی برای یک قطره اضافه تر هم جا نداره... حتی یک قطره
عجیبه که همیشه به ما گفته میشه تا فرصت دارید همه حرفهای خوبتون رو بزنید شاید اون آدم رو از دست بدید و افسوس بخورید برای حرف های خوبی که نزدید،
هیچ وقت نشنیده بودم کسی برای عکسش افسوس بخوره.
حرف هایی هست برای گفتن که اگر گوشی نبود، نمی گوییم.
و حرف هایی هست برای نگفتن،
حرف هایی که هرگز سر به ابتذال گفتن فرود نمی آورند.
و سرمایه ی هرکسی به اندازه ی حرف هایی است که برای نگفتن دارد.
حرف های بی قرار و طاقت فرسا
که همچون زبانه های بی تاب آتشند.
کلماتش هریک انفجاری را در دل به بند کشیده اند.
اینان در جستجوی مخاطب خویشند.
اگر یافتند آرام می گیرند
و اگر نیافتند ، روح را از درون به آتش می کشند.
