از معدود موفقیت های سال های اخیر که توی جدال با افسردگی و دارو گذشت٬ قبولی با رتبه ۱۴ تو رشته ای بود که ۴ سال میخواستم ادامه بدم. هیچ کس فکرشو نمیکرد حتی خودم که از پسش به این خوبی بربیام. دو سال طول کشید تا کنکورو رد کنم ولی ارزشش رو داشت.
اون روزی که برای نوشته هام موضوع AI زدم اینجا اصلا تو ذهنم نبود که سال ها بعد بیام بنویسم که با معدل نزدیک ۱۸ درسام رو پاس کردم و پروژم مونده٬ که البته یک سالیه روش پیشرفت نداشتم.
زندگی همینه. همه چیز از ی آرزو شروع میشه. وقتی ذوق ی چیزی رو میکنی و میگی من واقعن این رو میخوام! بقیش داستانه. شروع همون رسیدنه.
من تو زندگیم به این ذوق ها بیشتر نیاز دارم. سال هاست آرزویی اینجوری نکردم و هدف مشخص و طولانی مدت نداشتم. وقتی تو بازه ی بزرگتر نگاه میکنم اینجوریه که بیشتر وقت گذرونی بوده. هدف های کوتاه مدت. شاید این بدترین قسمت افسردگیه. افق دید آدمو میاره نوک دماغش.
تغییر از این لحظه شروع میشه. از بستن اینستاگرام و توییتر. از سکوت و فکر با خودم که کجای زندگیم و چی میخوام ازش؟ و بعد فقط تصورش با جزییات. این خود رسیدنه. بقیش رو خواهی فهمید.
