بعضی شعرها انقد آشنان که انگار قبلا ی جایی دیدمشون:
اندکی خمیده شده ای
و گیسوانت
به جای شب های بلند دیروز
روزهای کوتاه امروز را یادآوری می کنند
از خنده های قدیمی
تنها چروک هایی مهربان بر صورتت باقی ست
و از گریه های دورت
چشم هایی که کماکان غمگینند
رنگ های شاد پیراهنت
در آفتاب سالیان پریده است
و گل های روسری ات پژمرده اند
حتی مزه مزه نمیکنی
بستنی و کیکی را که آن همه دوست داشتی
و با کدام دندان می توانی آدامس بجوی؟
من دست تو را گرفته ام که نیفتی
اما مثل همیشه به تو تکیه داده ام ...
این رویای من است
تا انتها با من بمانی
در انتها با تو بمیرم ...
حمید رضا شکارسری
