من نمیدونم چرا هر کی میره سربازی دهنش مورد عنایت قرار میگیره یاد من میفته
کسی میدونه علت رو؟
یادمه اون اولا میگفتی برگرد
بعد من میگفتم چجوری برگردم؟
سکوت میکردیم، برمیگشتیم با هم نگاه میکردیم به پشت سر، به این چند سال
بعدش فقط بغض بود بدون اعتراض، ی گریه از جنس دردای بی درمون
من همه راها رو رفته بودم. میدونستیم، چیزی برای افسوس خوردن ندارم، جایی برای سرزنش کردن نیست.
الان دیگه نمیگی
فقط اینا یادم میره میدونی، من همیشه حافظم خوب بود، چرا بدیاش یادم نمی موند
خیانت در اوج اعتماد اتفاق میافته
ی موقعی به خودت میایی میبینی دلت راضی نمیشه دیگه خودتو گول بزنی، اون موقع میفهمی.
ولی زمان باید بگذره تا بفهمی خیلی قبل تر شروع شده بوده، وقتی در اوج اعتماد بودی
من ی زندگی معمولی دارم تقریبن بدون هیچ مشکل خاصی
ولی به شدت داره دهن صاف کن میگذره
نمیدونم دلیلش چیهمن نمیدونم واقعا لوزرم یا شبیهم فقط
یا اینکه خودم میدونم در نا خودآگاهم که لوزرم ولی همش سعی میکنم به خودم ثابت کنم که نیستم
خب اینو میدونم که همیشه شرایط میتونه خیلی بدتر باشه
اینکه الان خیلی چیزا دارم که اصلن متوجهش نیستم، همیشه همینجوریه دیگه، فقط وقتی ی چیزیو از دست بدی میفهمی که اووه ... این ی جورایی اسمش میشه لوزرتر شدن مثلن
خب وقتی به گذشته نگاه میکنم میبینم قبلن خیلی چیزا داشتم که الان از دست دادم احساس لوزری دست میده
ی فکر مثبت اینه که فک کنم ممکن بود از این بدتر باشه؟ خدا رو شکر
بعد ی صدایی میاد میگه چند سال بعد دوباره همین حس میاد سراغت میفهمی الان چیا داری که در آینده از دست میدی
ینی زندگی کلن قراره در جهت از دست دادن باشه؟
میدونی من واقعن فک میکردم قراره ی اتفاق خوب تو زندگیم باشه ی عاقبت خوش، اصن همه همین فکرو میکردن، چون میدیدن خیلی خوب زندگی میکنم
شاید ی چیز باشه که هیچ وقت از دستش ندم: این ساده انگاری، این روح کودکانه که کسی درکش نمیکنه
ساعت 23:30، 23 فروردین 93
این صدای دختریه ک زندگیش طبق آرزوهاش پیش نرفت
مثل وقتی 17 سالم بود
ی جا میرسه ک خسته میشی از تلاش کردن، امید داشتن
بعد تسلیم میشی
ی سکوت عمیق شروع میشه
سکوتی ک بقیه نمیفهمن درونیه
فکرت ساکت میشه
دیگه دعا نمیکنی
ی آرامش مرگ آور ناخوشاینده، مثل سرمازدگی
بعد ی مدت میگذره
چند ماه
چند سال
ی روز میبینی چقد موهات بلند شده
یادت میاد خیلی وقت پیش تصمیم گرفتی دیگه کوتاهشون نکنی
درست از وقتی همه جا ساکت شد
من از خواستن چیزای تکراری از خدا خسته میشم
ولی خدا از برآورده نکردنشون خسته نمیشه
خب، خدا خداس
من آدمم
پارسال همین موقه ها بود ک ی دفترچه بی خط خریدم، شبا توش مینوشتم برا خودم، اون روزا سر کار میرفتم، من وقتایی ک سر کار میرم خیلی احساس تنهایی میکنم نمیدونم واقعن چرا اینجوریم، اینکه مجبور میشم 8 ساعت در روز آدمایی ک دوستشون ندارم رو ببینم اذیتم میکنه
دوس دارم دوباره بازم بنویسم، من از وقتی خودمو یادم میاد همیشه مینوشتم
به خودم فکر میکنم، به خود یک سال پیش این روزام، به خود دو سال پیشم عید، به خود سال های قبل تر
میدونی مثل ی خاکستر سرد میمونه که هی وسوسه میشی دستتو بزنی بهش، میبینی سرد شده بعد دستتو بیشتر میبری توش یهو میسوزی
یادت میفته چقد گریه کردی
میسوزیی
باز گریه میکنی
گریه میکنی
صبر همونقد که خوبه سخته
همه روحت زجر میکشه بعضی وقتا
میتونی بگی من بریدم دیگه نمیکشم و بری
میتونی بمونی تحمل کنی، ببینیش:
مثل ی فیلم که بر اساس ی داستان واقعی ساخته شده
از تولد تا مرگ
خیلی سخته تا آخرش بمونی، حتی وقتی بوی حلواش در اومده
تا وقتی خاک بریزی رو ی رابطه
این انتخاب دومه، هیچ وقت حسرتش باهات نمی مونه
